De Os

Het is januari 2018. Jij bent mijn laatste steen. Jij bent grijs van kleur. Ik weet nog niet welke richting ik met jou op moet. Zoekende kom jij tevoorschijn. Oren, neus en kaaklijn. Jij, de os komt om de hoek kijken. Eerder maakte ik portretten van mensen en dieren. De os is nog niet eerder  in mijn stenen verschenen.

De grijze kleur krijgt vorm en verandert in diep groen. Jouw oog blijkt goud te bevatten als ik jou polijst. Hoe bijzonder is deze steen met goud erin verborgen. Het goud leg ik bloot.

Mijn ervaring met paarden beïnvloedt jou ook. Paarden staan altijd met zijn tweeën bij elkaar. Mijn paard Flicka is de vriendin van de oude dame en fantastisch paard Marimba. Vaak staan zij samen , hoofd aan hoofd.

Het hoofd van mijn os vraagt om gezelschap. Mijn handen maken een tweedeling. Een paardenhoofd koestert jou, de os. Twee hoofden bij elkaar, samen staan ze in gezelschap. De beitel inkerving laat ik deels staan. De inkervingen horen bij jou. Deze kan ik niet weg polijsten. Ze staan voor groeven van het leven.  Groeven  van iets dat ik nog niet weet. Groeven die verbinden.  Groeven die je mooier maken. Groeven van grootsheid en grenzeloosheid. Groeven van herkenning. Blij dat ik nu weet waarom mijn handen jou te voorschijn toverden!